KARADENİZ’İN ÇİÇEKLERİ VE MAHMUT MEMDUHLARI
İhsan Ersoy ÇOBAN KIZI… Çileğe hamucera, kelebeğe farfara denirdi köyümüzde… Bir garip lisan (Pontos Rumcası) konuşulurdu… Köye beş yaşında geldiğim için bu lisanı konuşamazdım ama uzun süre bana “şeherli” diyen diyen köylü çocuklardan birçok kelime öğrenmiştim. Belime kadar inen sapsarı saçlarımı bembeyaz bir yazmayla örtünce ve buna çocukların sınırsız ülkesinin ayrımsız yurttaşlığı eklenince onlardan bir farkım kalmamıştı. ‘Küçükina kizika’ (küçücük kızcık) olduktan sonra cennet köyümüzün melek ninelerinden ayrıcalık görüyordum yalnızca… Dizlerinin oturtturur, yazmamı çözer, yüzümü acıtan nasırlı elleriyle saçlarımı…